Зарбулмасал-мақол

Ҳамсафари нобино шудӣ, як чашматро бипўш.
Мо ҳафт бародар будем; баъзеашон мурданду мурданд, ҳафт кас шудем.
Дар ҷойҳои худӣ одамро ҳурмат мекунанд, дар ҷойҳои бегона – пўстини мўинаи одамро.
Барои мардум – коргар, барои хонавода – писар.
Ҷое, ки мардҳо бисёранд, он ҷо ҳезум намеёбӣ; ҷое, ки занҳо бисёранд – об нест.
Диҳӣ – мегирӣ, коштӣ – медаравӣ.
Барои якрўза зиёфат чил рўз ташаккур бояд гуфт.
Шутуркуш аз бузкуш гўшт пурсидааст.
Аз як дона гандум атола пухта намешавад.
Касе, ки сараш дард намекунад, чи парво дорад.
Вақте ки бургут11 пир шавад, муш шикор мекунад.
Ҷое, ки саг нест, хук аккос мезанад.
Кадом ангуштро нагазӣ, як хел дард мекунад.
Касе, ки худаш афтид, гиря намекунад.
Касе, ки оҳиста роҳ равад, хеле дур меравад.
Зоғ ҳар куҷое набошад, бадтар аз шоҳин аст.
Чархҳои пеши ароба куҷое, ки раванд, чархҳои қафои он низ аз пасаш мераванд.
Модари роҳ – сумҳо, модари гуфтугў – гўшҳо.
Ман зўрам, магўй, ки ба одами зўртар бармехўрӣ.
Шахси хушрўй зебо нест, шахси дўстдошта зебо аст.
Қасоси сагро аз турна магир.
11 Бургут – боша, паррандаи соҳибчангол
Аз дасти одами бад оби ҳаёт диҳад ҳам манўш.
Одами бафурҷа (бешитоб) бо ароба ҳам харгўшро дастгир мекунад.
Сўзиши сухан дардноктар аз сўзиш дар оташ аст.
Ба одами бад некӣ кунӣ, қадарашро намедонад; ба одами нек бадӣ кунӣ, фаромўш намекунад.
Риши сафедшуда дигар сиёҳ намешавад.
Нури чароғ ба танаш намефтад, хубиҳои инсон ба наздиконаш наменамояд.
Тухми имрўз беҳ аз мурғи фардо.
Ба мурғи кўр ҳама чиз дона аст.
Аз гап гап мебарояд, агар хомўш истӣ, аз куҷо он барояд.
Сухане хуб аст, ки кўтоҳ бошад.
Пир дар байни ҷавонон нодон мешавад, ҷавон дар байни пирон – доно.
Бори шутури аз ҳама охир вазнин аст.
Душмани хуб беҳтар аз хеши бад.
Ба одами бад некӣ макун.
Ба дег ҳар чӣ дарояд, ба қошуқ ҳамон мебарояд.
Забон бе устухону фикр бепоён аст.
Кўдакон баъд аз сари падар не, баъд аз сари модар ятим мешаванд.
Оштӣ хуш аст, махсусан баъд аз ҷанг.
То шаб нашавад, қадри моҳро намедонанд.
Ҳам шарики дузду ҳам рафиқи қалъабон.
Меваи расидаро начинӣ, меафтад.